Ein jarðskjálftasaga

Sem betur fer var jarðskjálftinn á fimmtudaginn ekki mannskæður, en engu að síður voru margir í miklu sjokki vegna eyðileggingar á innbúi.  Sem dæmi lenti einn vinnufélagi minn í Hveragerði mjög illa í því.  Hins vegar er merkilegt að heyra reynslusögur fólk í Reykjavík.  Sjálfur var ég t.d ekki staddur á heimili mínu sem staðsett er á þriðju hæð í Álftamýri.  Já í miðri mýri upp á þriðju hæð.  Mér er sagt að það hafi verið hrikaleg upplifun að sjá gólfið og rúður bogna í skjálftanum.  Konunni var svo brugðið að hún hljóp út úr húsinu skelfingu lostinn, en vinkona hennar sem var í heimsókn flúði með henni með sinn strák. 

Ég var sjálfur á aukavakt á geðdeild Landspítalans við Hringbraut og var að opna hurðina fyrir einhverjum gesti þegar ég heyri mikil læti.  Það fyrsta sem mér datt í hug var að einn skjólstæðingur minn væri að "snappa", en einn karlmaður á deildinni hafði verið að spennast upp eftir að líða tók á daginn og ég ályktaði sem svo að hann væri nú byrjaður að henda til húsgögnum í stofunni.

Þegar ég áttaði mig á að um jarðskjálfta var að ræða, þá brunaði ég heim til að taka niður verðmætar styttur og verðalauna gripi sem ég hafði raðað mjög ógætilega á hillu, sem staðsett er beint yfir hornsófa stofunnar.  Sem betur fer hrundi ekkert úr þeirri hillu, en mér er sagt að sjónvarpið hafi verið á fleygiferð á á sínum stað.  Síðan brunaði ég í Hafnarfjörðinn, þar sem ég er að vinna á sambýli.  Ég mætti þangað alltof seint, enda þurfti tók tíma að koma við heima til að kíkja hvort ekki væri í lagi með mitt fólk og innanstokksmuni.  Ég gat að sjálfsögðu ekki hringt heim, því farsímakerfið lá niðri fyrsta klukkutímann eftir skjálftann.  Einnig var fólki ráðlagt að vera ekki að tala í símann að óþörfu.

Snarpir eftirskjálftar í kvöld